De XK-motor dreef de gouden eeuw van Jaguar-sportauto's aan

Tijdens de oorlogsjaren begon Jaguar-oprichter William Lyons met het plannen van zijn volgende uitdaging: een nieuwe 100 mph (160 km/u) salonauto voor het volgende naoorlogse tijdperk.

Het resultaat was de XK-motor. Gelanceerd op Earls Court in 1948 en misschien wel de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van Jaguar. In de volgende 38 jaar zou de XK-motor vijf Le Mans-winnaars aandrijven, grote prestigieuze salonauto's, compacte salonauto's, latere XK's, de E-type, uitvoerende salonauto's uit de jaren 70 en 80, militaire voertuigen, brandweerauto's en recordbrekende motorboten.

De XK-motor werd voor het eerst gebruikt om de XK120-sportauto aan te drijven. Geïnspireerd door de BMW 328 sportauto, was het succes van de auto een verrassing voor Jaguar, vooral in Amerika. Drie XK120's deden mee aan de 24-uursrace van Le Mans in 1950. Twee ervan eindigden als 12e en 15e, en hoewel de derde uitviel, had deze op de 3e plaats gelegen, wat Lyons ervan overtuigde dat "in een auto die geschikter was voor de race, de XK-motor dit evenement kon winnen".

De XK120 werd geproduceerd als een wegauto tot 1954, toen deze werd vervangen door de XK140, hoewel de XK140 minder goed verkocht.

De 'geschiktere' raceauto moest sneller, lichter, krachtiger zijn dan de XK120 met een nieuwe, aerodynamisch verbeterde carrosserie. Het resultaat - de C-type, ontworpen door William Heynes en Malcolm Sayer. Heynes paste het chassis en de achterstructuur aan en introduceerde tandheugelbesturing. De XK120-motor werd ook aangepast. Sayers opdracht was om een aerodynamisch efficiëntere carrosserie te ontwerpen die nog steeds identificeerbaar verwant was aan de XK120. In de Le Mans-race van 1953 kwamen de C-types als 1e, 2e en 4e binnen.

In een poging om het gewicht verder te verminderen, ontwikkelde Heynes een nieuw model met behulp van een nieuwe monocoque constructietechniek, waarbij het chassis integraal is met de carrosserie. Het nieuwe model was indrukwekkend, maar het team was ervan overtuigd dat als Jaguar zijn succes in Le Mans wilde behouden, een volledig nieuwe auto, met verder gereduceerd gewicht, grotere motorvermogen en verbeterde aerodynamica, nodig zou zijn.

De D-type was ontworpen met een volledig nieuw raamwerk, kleine aanpassingen werden gemaakt aan de C-type motor en zijn carrosserie werd opnieuw ontworpen, dit keer beïnvloed door de Alfa Romeo Touring-bodied Disco Volante uit 1952, en gebruikmakend van Sayers unieke wiskundige methodologie. In de Le Mans van 1954 vielen twee D-types uit, en de derde eindigde als 2e, 2 minuten achter Ferrari.

De D-type presteerde goed tussen 1955 en 1960 in Le Mans. Sinds 1951 had een Jaguar vijf keer Le Mans gewonnen: een Brits record dat alleen door Bentley in de jaren 1920 werd geëvenaard. Het maakte Jaguar een beroemde naam, vooral in Amerika. Ondanks dit succes verkochten de productie D-types niet goed.

In 1955 introduceerde Jaguar een nieuwe middelgrote auto, aangedreven door een 2,4-liter XK-motor, de eerste Jaguar die in grote aantallen werd geproduceerd. In 1960 werd een verbeterde Mark II-versie geproduceerd, die verkocht werd tot 1968.

In 1956 stopte Jaguar met racen. Er werd begonnen met het werk aan een vervanger voor de XK150. Deze verscheen uiteindelijk in maart 1961 - de E-type.

De E-types waren langer dan de D-type. Hoewel de structuur was gebaseerd op de D-type, had het een 2,4-liter XK-motor. Men gelooft dat de E-type oorspronkelijk bedoeld was voor zowel 'productieauto' als 'racen'.

Verslagen uit die tijd bevestigen dat "hoewel de basisvorm ongetwijfeld van Sayer was, had de meesterstylist, Lyons, een hand in het finaliseren van belangrijke details".

In 1958 had de redacteur van Motor Weekly de kans om de vroege E-type (bekend als E1A) te testrijden, die concludeerde "...de nieuwe Jaguar is een potentiële wereldoverwinnaar...".

1960 – Een pure competitieversie van de E-type werd geproduceerd: een sportracer die de D-type zou hebben opgevolgd, bekend als E2A. Groter dan zijn voorganger met een nieuw onafhankelijk achterophangingssysteem. Ook uitgerust met een speciale 3-liter XK-motor, E2A deed mee aan de Le Mans van 1960 door Briggs Cunningham.

Eind 1960 bleven de verkopen van de XK150 dalen en werd een nieuw model steeds urgenter.

Begin jaren 60 was de stedelijke bevolking jonger en welvarender geworden. Muziek, mode en design bloeiden. Mannen en vrouwen stroomden naar Carnaby Street en King’s Rd waar de minirokken van Mary Quant de winkels uit vlogen. De tijd was rijp voor een even sensationele nieuwe sportauto en in 1961 maakte de E-type zijn debuut op de autosalon van Genève: een race-gefokte, visueel sensationele sportauto die verkocht werd voor de helft van de prijs van zijn concurrentiemodellen.

De showauto werd onthuld in een restaurant – het Parc des Eaux-Vives – tot een zucht van de wereldpers...